L’agricultura a patit de l’incendi d’Orgon e Senàs

Espantant ! Leis olivedas e lei vinhas que sèrvon de talhs còntra lo fuec son justament aquelei qu’an brulat au moment de l’incendi d’Orgon e de Senàs, tre lo 26 d’avost passat.
 
Nos lo confierma Miquèu Fabre, lo premier adjonch dau cònse de Senàs, e eu tanben ancian agricultor dins aquela comuna. « Dijòus passat amé d’autrei professionaus avèm fach la tornada dei tèrras cremadas, e pòdi vos dire qu’es justament dins la peiriera, reabilitada per Lafarge Granulats dins leis annadas 90, que lo fuec a tot brulat ».
 
500 ametliers, oliviers e auciprès li siguèron plantats per lo cimentier sus 9 ectaras e son ara en cendres. Tot parier per de vinhas qu’an brulat, coma de vergiers qu’an vist sa premiera tiera d’aubres brular tanben. « Ai vist d’aubres e de vinhas que belèu èron cremats sus trente mètres aperaquí, mai arriba que mai luenh dins la tèrra lei vegetaus siegon secs » nos ditz encara l’elegit.
 
Segur, lei tèrras siguèron pas lei soletas victimas agricòlas d’aqueu chaple de natura qu’a premier brulat lei pinedas dei premiereis auçadas deis Aupilhas. Un apicultor a perdut 60 bruscs dins aquel  afaire. Subretot, vaquí qu’una bastida de païsan tanben a completament cremat. « Es leis auciprès que fasián baranha au mistrau que siguèron brulats, puei de paletas pausadas, puei un calabèrt , puei enfin l’ostau meme ! » E dins un autre endrech un engenh agricòla, eu tanben sota d’auciprès, a brulat.

Lo ponch comun d’aquelei tèrras cremadas sembla bèn « qu’èron pas netas » aponde monsur Fabre. Leis oliviers aurián pas degut cremar a la peiriera, mai l’èrba que creisse dessota, ela, siguèt manjada per lo fuec violent que bofava lo mistrau. Tot parier dei vinhas, qu’èron pròchas de bauquieras, d’ancians tenements avuei abandonats.
 
Es mens car de pas desbrossalhar entre lei tieras de culturas, e per lei vinhas segur que rènde ren de o faire. Lei gardar afavorisa la biodiversitat. Mai dins de situaciens tant excepcionalas, se debana pas parier.
 
« En veritat, un pastre vèn chasca annada dins l’oliveda de l’anciana peiriera, per asard aquest estiu èra malaut e l’avèm pas vist » precisa M. Fabre. Alòr, es que faudriá de norrigatge per aparar l’agricultura ?
 
 « A l’ora d’ara podèm pas encara dire quant tot aquò costarà, siam solament a la debuta de l’enquista » nos declara Ronald Julliand que s’occupa dei Calamitats, a la Chambra d’Agricultura 13. « Sabèm pas encara lo bilanç, lo saubrem quand lei païsans pertocats auràn declarat seis auvaris ais companhias d’asseguranças ».

Mai per eu, sembla pas possible de vèire declarar un estat de calamitat agricòla amé lo fuec. S’es jamai vist. Lei reglaments lo preveson pas. La grela devastatriça d’abriu 2010 aviá poscut èstre remborsada per lo Consèu Generau dei Bocas dau Ròse, en defòra d’una reconeissença de calamitat, perqué « lei servicis dau CG13 avián poscut convéncer l’Union Europenca de far derogacion a sei règlas. Mai es complicat e longàs, impossible de lo far chasque còp ».
 
Rèsta de saupre se lo vin patirà d’aquel incendi màger. Mai que d’un a remarcat que la vinha èra cuberta dei poussas de cendres. « Es bèn lèu per dire que degalharà lo vin de la cooperativa, fau esperar per o saupre » aponde monsur Julliand.
 
Una causa es segura, tot alentorn de la ciutat rurala, la natura, ela, es estada ferida . Lei bòscs brulats aquí e ailà, fins qu’ai premiers contrafòrts deis Aupilhas, un joieu de natura.