Misé Babilha : bresilhaments intelligents cantats en occitan

Sus lo pontin lei chatas cercan lo « la », e es a la brava Emelina que li fisan la missien de « moblar » lo silenci. E vaquí la joventa blondineta que cònta l’istòria d’una pastressa, mandada per sei gents au bòsc per i querre d’olivas… mai que li demandan subretot de tornar a l’ostau verge…  « première pression à froid »,  qu’ajusta, mezza vocce, la cantairitz. Lo rire  emplisse la placeta ont s’asseta lo public.
 
Misé Babilha, una còla de quasi dètz fremas cantairitz, que cantan de cançons de fremas, e que sabon cantar seriosament sens se prendre au seriós, es benlèu aquò que podèm se dire, un còp que leis avèm escotadas e entrevistadas.
 
Eran convidadas a cantar sus la plaça d’Anòt (04) dins l’encastre dei Rescòntres Occitans en Provença a la tota debuta d’avost. L’ocasion d’un rescòntre que desiraviam despuei un brave moment. Entre La Mal Coiffée e d’autrei grops, lei ensems de cantairitz  florisson en Occitania. Aqueu se destria per sa « marselhanitat », e per sa convivialitat. Lei cosinas onte s’acampan n’en podrián testimoniar.
 
« Segur que lei repeticions son una bòna ocasion de far conéisser ais autrei nòstrei pastissariás » nos ditz Magali Bizot Dargent. La decana dau grop n’en degruna quauqueis unas, d’aquelei receptas que vos faràn escupinhar : la crèma cremada ais gruelhas confidas d’aranges o la tapenada d’olivas vèrdas ais ametlas. Segur que lei repeticions de Misé Babilha afavorisarián pas lei anorexics.  

Tornem a Anòt, aqueu vèspre d’avost. Ara s’acampan en mieg ceucle, coma una luna que s’emplís, e cantan, en occitan. Levat de l’escrivana Magalí Bizot, deguna parla la lenga vertadierament. Pasmens, per aquelei joinas que despassan pas la trentena, es tant necessària coma de manjar de pan chasque jorn.
 
« Me retrobavi pas dins lei « cants dau monde » que cantavi avans dins d’autrei formacions, alòr que de cantar en occitan fa ressonar quauqua ren dau costat de mei racinas familialas » esquilha Camilla dins la conversacion. Aquela infiermiera bruna aviá entendut la lenga quand èra nistona.
 
Tot parier per Emelina, que son grand, a Torvas (83) li parlava provençau, « e escrivèt meme d’istòrias en lenga nòstra. » Puei lo « patoès » siguèt desconsiderat, e forabandit de tota conversacion dins son mitan. « Ara, de cantar es mon solet mejan de lo gardar » qu’aponde. Pas completament, qu’a començat de l’aprendre, aquela mestressa d’escòla.
 
Se Noemia parla pas occitan, l’a dins la boca, que nos ditz aquela laborantina. N’en sortirà ben sa lenga. Lo cas de Loty es mai particulier.  Aquela oceanològa naissuda en Cevenas d’un paire olandés, aprenguèt lo neerlandés dau temps qu’ausissiá tot lo monde parlar siegue occitan siegue francitan au sieu. « Segur qu’aquela lenga… me parla ! ».

Lei cançons de fremas de Misé Babilha nos vènon dei collectages de Damase Arbaud e d’autrei autors, son en màger part de tradicionaus, cantats a cappella, levat de quauquei morsèus de musica acompanhats a l’acordeon. Pasmens lei joinei fremas an pas passat son temps dins d’archivas per i descavar aquelei pèrlas dau repertòri. Leis an pressas a La Plana, au còr de Marselha, au contacte deis atalhiers dau Manu Théron. « Me rementi bèn d’aquelei cançons, qu’avèm acampat a l’atalhier de cants polifonics dau Tipi, que bailejava Manu » confierma Noemia.
 
E, es pas d’asard, lo personatge clau d’aquela aventura de fremas, es un òme. Rodin Kaufman qu’a arrenjat la quasi totalitat dei tròç que cantan lei chatas de Misé. Sus aqueu pielon dau Còr de la Plana pluejan lei laus : « Faudrà nos dire coma se fai qu’un òme pòsque tant bèn entendre çò qu’avèm enveja de cantar, e coma pòu pron ben se metre a nòstra plaça » que nos dison totei.
 
Lo gaubi particulier qu’ajusta aqueu Rodin Kaufman sariá l’element indispensable de l’alquimia que fa capitar lei Misé Babilha. « Siam bònei collègas, aquò explica mai que mai que la còla a poscut tenir drecha despuei 2006 » afortís Magalí. Mai es Rodin Kaufman, un pauc en defòra, qu’espinchèt lo biais de foncionar de la chorma. « Nos a trobat lo nom : Misé Babilha , « madamiselas bresilhaments », per sotalinhar lo biais de viure ensems la musica d’aquelei barjacairitz qu’auçan jamai la votz. 

Pasmens, la qualitat bèla dau trabalh dei Misé leis entraïna pas a assajar la draia professionala. « De còps, quand una i pensa, segur que pòu rejonhe tanben un autre grop ; es dejà arribat ». Mai per la granda majoritat d’aquelei chatas marselhesas, l’aventura anarà pas delà la convialitat, lo biais d’èstre ensems, de melhorar son gaubi de cantairitz, de se far plaser e de far plaser au public. Lei premiers nistons ara son arribats, e afavorisaràn pas una vida de barrutlairas que van de scènas en estudiòs…E lei Misé Babilha se baton pas per se produrre mai qu’aquò.
 
La nuech que tombava a Anòt, alòr que s’enauçava lo cant polit nos lo fariá grevar. Mai lo brave public s’es dich que, coma çò qu’es rar es preciós, valiá mielhs escotar e se congostar d’un polit repertòri…babilhat.