partager
A Niça, la mèrda de can es una pasta que podèm tastar dins lei melhors restaurants de la villa vièlha. Mai a Montpelhier, emblesca lei trepadors de la ciutat.
La France n'est plus associée à la baguette sous le bras, mais au caca de chien tapissant nos trottoirs
Mai qu'a Paris, mai qu'a Marsilha, lei carrieras de Montpelhier son un cagador. Pèr anar de l'ostau de mon enfant a l'escola de mei felens, se gardèm pas leis uelhs au sòu, siam segurs de caucigar d'estrònts.
L'Euròpa tota e leis Americans bèu promiers, si garçon de nautrei. Mi revèn pas lo nom dau film estasunian ente la mèrda de can es lo personagi parisian principau.
En assajant de metre d'òrdre dins lei papafards familiaus, vèni de trovar un document administratiu, un "Avertissement gratis".
Es Dominique Félix à Palayson, lo grand paternau de mon grand maternau que l'avié recebut en 1898.
L'article 93 dau ròle, "approuvé par décret" afortissié que mon avi duvié pagar lèu-lèu 1 franc 50 avans d'agantar una pruna pèr retard au pagament... aquò perqué avié un can pèr gardar sa bastida.
Son can (qu'es pas un chin a Rocabruna coma a Niça) èra pas urosament un can "d'agrément" o de caça, perqué aquì aurié degut pagar 6 francs de l'an, òc m'avètz ben legit.
Supausi que ges de Rocabrunencs èron pron colhons pèr desclarar un can de caça, e que lo jorn de dubertura lo can de garda si fasié can de caça.
Se mi revèn, d'aquela epòca, un autre rèire-grand pagava un franc de la jornada lei fremas que venien culhir seis òulivas (o avien un litre d'òli se preferavon).
En argènt costant, en 2015, un mèstre de can de garda duvrié pagar, vista d'uelh sentida de nas, 150 euròs de taxa anuala... Podrié donar, aquò, d'idèias ai menistres dei finanças, cònses, presidènts de regiens o de consèus generaus.
La decisien sarié gaire populari mai au mens auriam mens de mèrda sus lei trepadors dei ciutats. Lo monde ciutadan si desbarrassarié lèu dei cans, li restarié lei cats e lei papagais per si sentir mens solets.
L'Euròpa tota e leis Americans bèu promiers, si garçon de nautrei. Mi revèn pas lo nom dau film estasunian ente la mèrda de can es lo personagi parisian principau.
En assajant de metre d'òrdre dins lei papafards familiaus, vèni de trovar un document administratiu, un "Avertissement gratis".
Es Dominique Félix à Palayson, lo grand paternau de mon grand maternau que l'avié recebut en 1898.
L'article 93 dau ròle, "approuvé par décret" afortissié que mon avi duvié pagar lèu-lèu 1 franc 50 avans d'agantar una pruna pèr retard au pagament... aquò perqué avié un can pèr gardar sa bastida.
Son can (qu'es pas un chin a Rocabruna coma a Niça) èra pas urosament un can "d'agrément" o de caça, perqué aquì aurié degut pagar 6 francs de l'an, òc m'avètz ben legit.
Supausi que ges de Rocabrunencs èron pron colhons pèr desclarar un can de caça, e que lo jorn de dubertura lo can de garda si fasié can de caça.
Se mi revèn, d'aquela epòca, un autre rèire-grand pagava un franc de la jornada lei fremas que venien culhir seis òulivas (o avien un litre d'òli se preferavon).
En argènt costant, en 2015, un mèstre de can de garda duvrié pagar, vista d'uelh sentida de nas, 150 euròs de taxa anuala... Podrié donar, aquò, d'idèias ai menistres dei finanças, cònses, presidènts de regiens o de consèus generaus.
La decisien sarié gaire populari mai au mens auriam mens de mèrda sus lei trepadors dei ciutats. Lo monde ciutadan si desbarrassarié lèu dei cans, li restarié lei cats e lei papagais per si sentir mens solets.
Gustau Alirol (1948-2025) : l'òme qu'a sachut faire de politica coma occitanista