L’actitud trionfant sariá innat

Que que siegue la cultura dau champion, meme dins leis juecs paralimpics, manifestarà son trionfe d’un biais ben expressiu, que la tiera ne’s pas longa : dreissarà sei braç ben aut sus lo cap, farà veire sei ponhs, cridarà la boca ben duberta.
 
Per l’Universitat d’Estat de San Franciscò, en California, que ven de liurar un estudi, s’agissiá de veire s’aquelei manifestacions devon puslèu a la cultura o a l’instint.

Sei psicològues an trevats lei competicions au cimeu, comprès lei Juecs Olimpics.
 
Per elei, lo còrs ditz ben la jòia d’exerçar la poténcia. Un afaire de poder, que dison.

Tre la victòria vaquí leis esportius levant lei braç : se pican lo tòrse bombut amé lei ponhs, trefolisson …
 
Aquelei mejans universaus de dire qu’an capitat, lei judokas leis utilisan totei, subran, que que siegue son país. Meme lei bòrnis.
 
Vaquí la marca d’un sentiment ierarchique universau e que pertòca tant lei cèrvis en calor coma lei atlètas, dison lei cercaires californians.

Pasmens, aremarcan que l’estudi vau per l’espòrt d’auta competicion,monte se tròbon ren que d’esportius acostumats a se veire valorisar coma lei melhors.

De l’espòrt-juec  que pertòca la granda majoritat dau monde deis estadis, ren nos ditz que marcha coma aquò.
 
En mai d’aquò, encara amé lei judokas, la cultura esportiva fa obligacion an aquelei de se saludar per respect avans e après l’acipada, que que ne’n siegue lo ganhaire.

Enfin, aquelei que fan veire lo mai de poténcia dins aquel espòrt, son aquelei que venon de culturas monte la ierarchica es la mai valorisada.