A l’espitau degun vòu d’un “retorn a l’anormau”

A Tolon parlan de dos mila manifestants, a Marselha pas luenh de dètz mila, a Montalban un milier, e de’n pertot lo monde clamava que voliá pas un “retorn a l’anormal” segon lo crit d’aquelei de Montalban, onte, nos ditz Daidier Mir :“la manifestacion se metèt en marcha cap a l'espital ont los esperavan los personals suenhants. Un bon milierat de personas se retrobèron. Un moment força pertocant: lo rescontre del cortègi e de los trabalhadors de santat que los esperavan a l'intrada de l'espital. Los aplaudiments ne'n finissián pas.”

Anem a s’Ais, onte quatre cents personas, per l’essenciau de sonhaires, se retrobavan plaça de la Rotonda. Massís, leis espatlas largas sus la blòda blanca, Nicolas Courbebaisse l’i destapa la plaga de la santat publica : “avans la pandemia deja nos faliá chausir a quau donar una cubèrta, bòrd que ne’n avian pas per totei, e chasque an totjorn que mai deviam faire mai amb mens!”

Lo delegat CGT de l’espitau psiquiatric locau, Montperrin, saup ben descriure la nafradura : “amé totjorn que mens de personau fau sièis mes a nòstrei pacients per obtenir un rendètz-vos. Se que podem pus li donar de tèmps, nòstre mestier perd tot sens”.

La gestion dei ressorças umanas siguèt catastrofica, e se’s vist dau tèmps dau mai fòrt de la crisi dau covid 19. “Nòstre espitau sabiá pus coma faire e emplegava de CDD per permetre lo minimom de congiets ais infirmièras en CDI” desvela Fabrice Colas, eu tanben delegat cegetista , mai d’un novèu espitau “public-privat” que se’s dubert a s’Ais amé 540 sonhaires, “mens pagats de 300 € encara que dins lo public” nos vèn Christelle, segretaria dins l’establiment, e mobilisada tanben de lònga dau tèmps de la crisi. Totei fan de mestiers vists ara coma essenciaus, mai pagats au començament 1400€ net e pas mai.

“Es aquò que diguèron dins lo cortègi de Tolon pereu!” escotam Patricia Jouve, que l’i èra : “se fa un passa carrièra per setmana e aièr èron mai nombrós, per dire son besonh de personau, e de personau mai pagat”

“Lei mejans per l’espitau ? A part lei budgets d’Estat, fau ben vèire que dins nòstre sistèma leis actes medicaus lei mai pagats son per lo sector privat, e a cha pauc , nos a creat un clivatge ben perilhós per la santat publica” nos vèn Sophie, assistenta sociala a l’espitau d’Ais, caminant amé lo cortègi marselhés. “Pòdi vos dire que li a fòrça sofrença demieg lo monde espitalier, e nos fa de ben lo sosten dau monde que vèn manifestar uei”.

A s’Ais, Charlotte se ten drech un pauc en despart de l’acampament deis blòdas blancas, sa pancarta de carton sus lo ventre : “Santat e sociau son pas de marchandisas !!!” Intermittenta de l’espectacle, trabalha pas e trabalharà pas de tot l’estiu. “Sabem pas ce que farem, o se farem quauqua ren, ges d’anoncias, ges de vesibilitat...” Alòr se’es vista en armonia am’aqueu monde que sembla tant essenciau coma l’es l’infirmier, perqué li sembla que la cultura l’es tanben.