Correns festeja la musica qu’inventa sa tradicien

Es lo solet festivau onte se rescontra son president en faudau, darrier la taula d’una beguda improvisada per vos servir un gòt de vin locau au mitan d’una còla de benevòles. Pasmens Joan Marotta se seca lei mans e tòca la vòstra avans de vos parlar d’aquelei Joutes Musicales de Correns.
 
Pas mai de cent mila €uròs de budget mai quasi dos cents afogats qu’asseguran la bilhetariá, sèrvon a la cantina, preparan lei repàs, vos fan intrar dins lei salas de concèrts, o vos ostalan au sieu. Correns, traversat per Argens, l’es tanben per un grand corrent de cortesia.
 
Dos a tres mila personas i èron entre lo 25 e lo 27 de mai, maugrat la chavana qu’amenaçèt de negar leis installaciens, e que fin finala fasiá tombar de trombas d’aiga.
 
En tòngs o patogàs, lo brave monde i es vengut cercar un moment joios, e rescontrar quauqueis uns dei creators màgers de la musica tradicionala d’avuei. Sembla antinomique, mai òc ! La musica trad’ es un univèrs de trobaire. En causa la mondialisacien, que fa barrutlar d’artistes.

« Aquò ditz es verai que lo public de la musica trad’ s’interessa premier a la dança, que nos mena lèu a la musica de rotina » ditz  Miquèu Montanaro. L’òme saup bèn çò qu’es qu’ apinhelar o encavaucar leis influéncias, despuei que s’en va au rescontre de musicians ongrés o africans e que nos entòrna de nobas o de musicas occitanas de Centreuròpa.
 
Musica rurala que ganha la ciutat, e tòrna puèi chanjada a la campanha, vaquí lo trad’ d’ara, coma l’an fa veire un còp de mai lei foletons marselhés dau Còr de la Plana, qu’endraièron ambé sa votz e sei percussiens, de farandolas dei gròssas amb un public que lei seguís coma lei sardinas seguisson la barca dei pescadors, aquelei en recèrca de fèstas intelligentas.
 
Sus lo pontin, nos cantan lei magolhas politicas de la costiera. Moussu T e lei Jovents aurián poscut faire tot parier, pasmens esto còp an chausit d’accompanhar lei nistons de quatre escòlas de la Provença Verda. Es lo nom d’aquela comunautat de comunas que lo premier cònse de Correns, Michael Latz, n’es tanben lo president. 

Siam amb’eu luenh dau patricòt immobilier. Adutz sa cadiera a l’ombra d’un aubre per evocar çò que fa despuei quinze ans qu’es cònse. « Assagi de luchar còntra l’estalament urban, meme s’es pas aisat, e fa de temps ara que tot lo vin es biò dins la comuna » que nos ditz. Mai es pas pron, vòu encara bastir au vilatge un centre de documentacien dau desvolopament duradís. Es lei Joutes Musicales que li an donat l’idèia. « Leis avèm endraiadas ambé lo Chantier, qu’es lo centre d’acuelh d’artistas de la creacien trad’, e s’aquò capita, es bèn perqué li a una  confrontacien de son òbra ambé lo public. Amb’aqueu centre dau desvolopament duradís vòli far tot parier : far venir aquí lei saberuts coma Edgar Morin, e lo public. Es coma aquò que farem avans ».
 
E, ambé la musica tradicionala de creacien que s’entende a Correns, lo rescontre es de còps tant improbable coma reüssit. Ansin de la poesia de Santa Teresa d’Avilà, qu’inspira la trobairitz marselhesa Guylaine Renaud e lo cantaire basque Benat Achiary. Amb un materiau tant aspre coma aquelei Beatiho, emai de musica contemporana, t’an emplit la sala de l’anciana cooperativa viticòla.
 
E la vòuta dau Fòrt Gibron èra pas vueja per entendre, a doas votz, Alex Grillo e Danieu Biga evocar lei paraulas d’enfants rebalhadas dins d’atalhiers pedagogiques, que nos fau n’en dire quauqueis unas, tau coma siguèron dichas en francés. « J’aime les chats… même les chatouilles », o encara «  mon chien fait des pompes à quatre pattes », o enfin « enfant je tombais tout le temps, mais ça n’a pas changé ».

Çò que se degruna pas, es bèn l’enveja de crear. Pasmens, cu pòu dire que la joina generacien l’aurà encara aquela enveja, per una musica trad’ que sembla vièlha e pacolina ais estudiants ?  A l’Universitat d’Ais, lo Despartament de Musica assaja « de crear de grops de musica dau monde per entraïnar leis estudiants a jogar ensems » que ditz Cristina Clapez, son animatritz. E, sens suspressa, es leis « estudiants venguts de l’imigracien qu’i son mai sensibles, e que lei consideran pas coma de musicas pacolinas » ajusta  Eric Montbel, qu’i anima tanben d’atalhiers.
 
Aquela creacien, dins una musica que paradoxalament dison tradicionala, es premier lo gaubi de gents que, « bèn ancorats dins sa tradicien, escambian ambé d’autrei, elei tanben encara dins la sieuna » qu’ajusta mai Miquèu Montanaro.
 
E eu, a talament barrutlat que se demanda se fa encara de musica occitana. « Es lo public que me ditz que òc ! »
 
Es que lo fau pas oblidar aqueu public, afogats que degun conèisse vertadierament, e que, fin finala dison tot d’un còp que la musica occitana l’es bèn, qu’es tot lo contrari d’una musica conservada dins la naftalina, nos dison encara qu’es una cultura de fèsta, mai tanben que questiona la societat, e enfin son encara elei que li agrada de donar son temps per capitar una bèla dimenchada populària à Correns.