Incuei, me meto au neteatgi
de printemps. Fau dire que d’aquesta passa, avem plus gis d’excusas per pas lo faire ; lo temps l’avem. Me soveniáu pas que n’aviáu tan de servietas, toalhas e toalhons :
de fins, de redges,
de blancs, de colorats, d’ancians que li teno, de franchament passats e de franchament gausits,
traucats n’i a. Tot lo bataclan. Gis d’excusas, fau triar e bravament. Es dur. Amo tot : les terralhas, lei sietas ancianas, lei boitas. En un mòt : lo vielh. Tot çò que ten de plaça, sens rason, sens usatgi, mai un jorn benlèu, sabem jamai... Aquò pòt servir. Alibí o escampa ?
Eleccions
Li passero 7 oras e eriam 7 a èstre elegits. Siam totes passats dau prumier còp. L’i tornarem pas. Urosament.
La lei e la realitat
Si totes son elegits, lo consèu se deu convocar e assemblar dins la setmana. Eriam convocats per lo sandes d’après. Tarlanquièron un bòn pam de la setmana, per finalament nos informar oficialament, lo vendres, que lo consèu sariá pas instalat (es lo mot). Sine die. Lo messatgi parlava de “pas avans lo 15 de mai” . Leis ancians, cònse e conselhiers devon restar en plaça e contunhan son òbra. Lei noveus esperaràn. Lo virùs es dangeirós per la democracia.