Lei Dictadas que clavan lo mes de janvier

« Lei marrits micròbis d’ivèrn an retenguts au liech un bòn nombre de participants » regreta Reinat Toscano, qu’a Carnolas, bailèjava coma chasque an la Dictada varèsa. Adonc, es un vintenau de monde qu’an assajat d’escriure just un tèxte de Guiu Garnier, « La cata e lei pinhencs ».
 
Guiu Garnier, l’òme qu’a endraïat l’ensenhament dau provençau dins lei Bocas-dau-Ròse a partir de 1982, nos a laissat fa tres ans. Era, fau se’n rementar, corrector d’Aquò d’Aquí, e nos a laissat quauquei librions estudiats per leis escolans.
 
Un exemple d’aqueleis istòrias fachas per amolonar de vocabulàri de tria : « Fau se levar d’ora e s’ embastar de bòn matin per èstre tre la poncha dau jorn monte se faguèt, d’un temps, una recòrda meravilhosa.

Fau pas oblidar lei paniers d’ aumarina , ni lo crespèu de cebas per lo dinnar. »

Marcèu Industri e Rogier Guibert se’n son fòrça ben sortits, que li an ganhat de consideracien dau public…e de produchs viticòlas. Hervé Foueré e Bastian Psaila assegurèron l’animacien d’entre Dictada e anoncia dei resultats, amé l’ancian cònse Enric Ceze, fidèu « dictaire » de totei leis ans.

A Aurenja, aperaquí quatre-vit personas s’èron recampadas au Licèu de l’Arc, coma d’acostuma. Dau temps que dau teatre siguèt prepausat au monde, lei correctors èron a trimar…Sensa sospresa, Amy Cros s’auçava a la premièra plaça sus lo podium.

Es com’aquò despuei cinc ans, que siegue en categoria « liceans » o, coma en 2018, « adults ». E escriu dins lei doas grafias…Per que fau dire que la Dictada, es prepausada de’n pertot en Provença, dins lei doas grafias de l’occitan : la mistralenca coma la classica. Un eveniment a Aurenja, per la premiada, que dís dei Dictadas : « me fan impacienta cade an lou mes de genié ».
 
La Dictada, n’èra la vint-unena, que se prepausa de’n pertot, a l’ ora d’ara , entre Niça e Bordèu, Paris (Sorbonne) e Barcelona onte l’organisa lo Centre d’Afrairament Occitanò-Catalan, quartier de Gràcia. Es una tradicien, nòva, dins quaranta sièis ciutats, onte benlèu dos mila personas li portan pèire.

La Dictada, n’èra la vint-unena, que se prepausa de’n pertot, a l’ora d’ara, entre Niça e Bordèu, Paris (Sorbonne) e Barcelona onte l’organisa lo Centre d’Afrairament Occitanò-Catalan, quartier de Gràcia. Es una tradicien, nòva, dins quaranta sièis ciutats, onte benlèu dos mila personas li portan pèire.
 
A Niça en particulier, l’i a fòrça monde per s’assajar a escriuire niçard au Licèu Massena, ont’aviam seguit l’afaire l’an passat.

Laissam parlar Loís, joine actor niçard, qu’a legit lo tèxte d’una pèça onte juega un ròtle, l’Ipolito : « Paure ieu, cenqu’ai fach ? Aquela frema tant prude qu’es denvenguda coma un fuèc de Sant Joan dins lu mieus braç, que mi diía de mòts d’amor en si cresent d’èstre embé lo sieu espós. » Un pauc caud non ?!

A Setème, a la pòrta nòrd de Marsella, acordeonistas en tropa e dançaires per un balèti improvisat an donat un bèl èr de fèsta a la Dictada, ont’èron present mestres d’escòlas centres continús d’aprendissatge de la lenga regionala (li dison com’aquò que son trenta dins lei Bocas-dau-Ròse), e gents d’escolans amé seis enfants.
 
L’Institut dEstudis Occitans que l’organizava a acampat mai o mens un centenau de personas e mobilizat la taula de libres de l’IEO. Li aviá aquí de monde joine.