Emplegar d’endecats « que chascun a son gaubi »

Sus lo terren de basket, fau lei vèire rodelar a granda vitessa ‘mé son fautuelh rotlant. L’un tèn lo balon, que leis autres, totei sorrisents, assajan de li escanar  ! Mai, d’una finta, Robèrt escapa a sei secutaires e « monta » a la ret onte, d’un còp, fa passar lo balon arange. But !
 
Mai que d’un s’estraça dau rire. Es una partida per s’amusar. Encara qué… «  Fau dire qu’es pas facile, l’auriáu pas pensat avans que d’èstre andicapada… ». Mai Laurença va serà, andicapada, que per una ora. Puei retrobarà sei cambas avans que de partejar lo repais ‘mé Robèrt, que eu pòu pus marchar despuei d’annadas.
 
« Siam quauqueis uns d’ERDF qu’avèm assajat de se metre dins la pèu d’endecats , per bèn se rendre còmpte qu’elei, son gaubi pòu èstre vertadier, mai diferent » que ditz Laurença. Ven de passar un moment, lei cambas ligadas sus lo fautuelh de corsa. D’autrei l’i èron per jugar au ping-pong.
 
Amé Laurença, lo vint de novèmbre passat, seissantas emplegats d’Electricitat Ret Distribucien França (ERDF) dau relarg dei Bocas dau Ròse se son mesclats amé d’autentics endecats, per bèn n’èstre segur : èstre diferent es pas èstre pas tant capable.

Aquela jornada que la disián « Olimpiadas de l’Espòrt », se debanava a l’Escòla de la Segonda Chança de Marselha Nòrd ; tot un simbòle.
 
Fau dire qu’aquela entrepressa s’es endraiada dins una politica de recrutaments de trabalhaires andicapats. Son mila en França, sus un totau de  trenta sièis mila trabalhaires d’ERDF. 2,7% de l’efectiu totau.
 
En França, e despuei 2005, la Lèi ditz que leis entrepressas devon emplegar 6% d’endecats. La Lèi Macron, despuei la fin d’avost 2015, assoplís l’obligacien, bòrd qu’es ara possible, pusleu, de passar de mercats de forniduras amé d’autreis entrepressas qu’emplegan d’endecats, o d’aculhir d’estagiaris endecats , o encara de metre en òbra de programas de branca favorables an’aquelei.
 
« Fai partida de nòstra politica de desvolopament duradís tot aquò, en particulier de nòstra « responsabilitat societala d’entrepressa » que ditz Miquèu Salducci. A costat dau monde que vèn de quartiers deseiretats, « e ? totjorn que mai embaucham d’andicapats. »

Per eu, es clar, « chascun carreja son originalitat, e lei vesèm pas coma am’un « andicap », mai coma una chança de veire adurre una sensibilitat diferenta a l’entrepressa. Chascun l’i mena son gaubi particulier » ditz l’òme, qu’es referent d’ERDF dins Bocas-dau-Ròse per la Responsabilitat Societala.
 
« Li a diferentei menas d’andicaps. E totei se veson pas, » nos vèn Miriam, ela ajoncha au Cap d’agènci dei Contracts de Trabalh dins Bocas-dau-Ròse. « Benlèu que 90% se veson pas. Pensatz au diabète ! Un vertadier andicap. Un autista o un bipolàri son pereu andicapats, mai va veiretz pas sus lo còp .»
 
L’enjuec, per ERDF, serà de poder emplegar de monde que, de còps, pòdon pas marchar, e d’autrei còps patisson de sofranças psichicas.  « Lei pòstes devon èstre adaptats, e comptam sus una dubertura d’esperit de nòstrei salariats » que nos ditz encara Miriam.  « Aquò s’alestís, es l’òbra dei bailes ‘mé lei correspondents ‘andicap ‘ d’alestir sa venguda. L’important per totei, es de pas l’escartar ».

"L’agach de sei colègas serà essenciau"  dirà Miquèu Salducci. Aquela escomessa mobilizarà de monde. "Au finau, serà una riquessa per totei".