Entre lei socas borreja l’aprendissatge dei tradiciens

Entre lei socas, Lise e Clara se fan un plaser de trapejar dins la tèrra argielosa d’après la plueja. Es pas lo mendre dei bonurs d’una animacien escolària que de poder se bolegar luenh dei pupitres. E tant pièger per la fanga sus lei bralhas.
 
Frederic, eu, se deu de demorar seriós an'aqueu domèni Jacourette. Degun deu galejar amé la seguretat. Ja tira d’una boita d’otís de secators ai manchàs roge e negre, puei de lunetas de proteccien. una molonòta de pichons s’apinhèlon a son entorn.
 
E, lèu, vaquí que s’assajan a copar lei vises, pròches dau ceponàs de vinha. S’agís pas de va faire barca a travèrs . La produccien de l’an d’après ne’n seriá afectada.
 
« Per nosautres, en Provença coma dins totei lei país secs, la talha es corta. Es mai adaptat ai luecs onte tomba pas tant de plueja » sotalinha Elena, la dòna de la bastida, eiretiera d’una raça de vinhairons de Porrieras  (Var), que baileja uei l’animacien amé leis escolans.
 
« Aqueu tipe de talha laissarà pas tròp de rasim venir, amé de corsons la vinha ne’n serà pas anequelida .

Gaston, lo paire de Frederic, de son costat mena de joines per li far veire onte copar. « Segur es un gaubi . Daumatge que li ague tant pauc de monde ara per m’entendre ne’n parlar en provençau ! ».
 
A cha pauc , lei nistons aprenon aquí a podar lei socas . « Puei tornaràn a la prima per desborronar , que nos faudrà levar tot ce que pompa la saba » perseguís Elena, es a dire tot ce que borreja de tròp.
 
«Aquelei joinei vinhairons vènon en classa per parlar de son mestier, e nos an convidats a venir vèire la vendùmia fa dos ans » nos dís Marc Vaissière, lo mestre d’escòla. « D’aquí l’idèa de seguir lei etapas màger dau trabalh de la vinha dins un vilatge que n’es son activitat premiera, mai onte pauc de monde l’i trabalha pasmens ».

A Porrieras , lei parents d’escolans trabalhan mai que d’un còp dins lo pròche relarg d’entrepressas de la microelectronica de Rosset, a quauquei kms ; e sus lei cinc mila abitants trobarem pas manco dos cents que trabalhan la vinha o ai mestiers de la fabricacien dau vin.
 
« Es un biais de raprochar lo monde d’aquí de la tradicien de son país » pensa Elena. E, benlèu, deman, de far nàisser quauquei vocaciens.