Noste fóuclore es viscu, pèr nousautre, d’un biais proun tradiciounau vist que La Capouliero eisisto au Martegue despièi mai de cinquanto an, e ei verai qu’es estado creado pèr retrouba li tradicioun dis ancian, li moustra e li faire aprecia.
Mai dins uno vilo coume lou Martegue ounte un mouloun de gent ié soun pas neissu, La Capouliero a un role maje pèr l’integracioun dis un e dis autre. Avèn forço gent que soun pas neissu au Martegue, de cop que i a pas meme en Franço.
Aquéli que vènon à La Capouliero se ié retrobon pèr avé plasé d’aprendre lis usanço de noste païs, sa lengo, si danso.
Nosto toco es bèn de moustra touto la bèuta d’aquelo sciènci dóu pople e de douna envejo i gent d’avaloura tout aquéu patrimòni.
Trop d’annado lou fóuclore es esta relega coume un art minour… quand volon bèn parla d’art ! Pamens a uno valour umano, patrimounialo, e s’amerito de lou counserva e de lou faire counèisse. Es acò que fa la diferènci entre La Capouliero e belèu d’àutri groupe fóuclouri, qu’avèn pres li causo sèmpre seriousamen.
Aqui e eila quand dansan, demandan un pountin proun grand, uno sounourisacioun. A-n-aquéli que dison : « pèr de que se prenon ! finalamen es rèn que de fóuclore », ié respounde : « bèn noun, justamen, se voulès de fóuclore di bèu, acò necessito de besoun".