Massilia UN filme

Queta còla ! De joines que son ce que volètz, mai pas d’ estralhabrasas , e que te dison, casqueta sus lo cap, que, monte siás, es aquí lo mitan dau monde…. Se fas ce que fau pèr aquò. Sus lo pontin, amé vòlha te cantan sensa ne’n faire tota una istòria, lei predicaciens de Felix Castan : siatz pas lo produch d’una tèrra, mai de l’accien que l’i fasètz.

E per bolegar, t’an bolegat ! Amé lo Massilia Sound System, qu’a crebat l’uou en 1984, tota una part de la generacien d’alòr a poscut pensar que la cultura se disiá d’un biais regionau, e pasmens modèrne. Qu’èra dins lo partatge, e dins la fiertat de sa cultura. E nos l’an dich mai que mai dins la lenga dau país.
 
Aquò va fa veire, lo filme de Crestian Philibert, que serà public pèr lo premier còp dijòus de sera au Teatre Silvain, a Marselha, am’un eveniment musicau. Totei lei projecciens d’aqueu « Massilia Sound System LE Film » seràn d’alhors acompanhadas d’una serada « sound system ».

Es lo biais qu’a chausit, fòra dei salas onte lei distributors se’n garçan d’aqueu cinemà calorós. De tota mena tòca deguna ajuda publica, professionala, francesa (levat d'aquela de la Sacem, e, fau va sotalinhar, aquela dau Comitat d'Entrepressas de la SNCF en Provença) o mume provençala, pèr un filme sus un fenomèn màger dau país, que travèrsa pasmens trenta ans de son istòria tant culturala coma societala.

Laissem lei poders publics a sa vergonha, o a son indiferéncia, pèr s’interessar an’aqueu filme. Es d’un partit pres : fa veire lei sòcis màgers d’aquela aventura, e mai que tot, lo cineasta va  am’elei, de cotria, veire ce qu’es una virada d’estiu.

Crestian Philibert, adonc, a seguit lo Massilia tot l’estiu 2015, davant de folas pas possiblas, alòr que degun n’en parlava dins lei medias. Verai qu’aquelei inhoran ce qu’es pas dau sistèm. « Tant pièger per elei ! » comenta, pas mai, Tatou, alias François Ridel, qu’a creat lo grope e endraïat son biais de pensar.

Era, a l’origina un Parisenc enamorat de l’òbra dei trobadors, e dau fenomèn populàri dau Reggae. Un paradòxe, benlèu, que vendrà puei lo simbòl(e) de l’occitanisme dubèrt de son temps.
 
Crestian Philibert li dona mai que mai la paraula, an aquelei quadras e cinquantenaris totjorn plens de vòlha , mai am’un agach sus la societat, sa convivéncia, lei chausidas de vida, coma aquela que farà Gari Grèu, ambiançaire dau grope que renoncia pèr aquò a sa carriera d’arquitècte.
 
Chausir. Am’elei, vaquí lo « mestre mòt ». Dins un monde que s’estrechís en plaça de s’alargar, amé de joines sensa avenir, de vièlhs que transmeton plus, e un monde que se redutz tant qu’es possible a sei foncciens de productor (totjorn que mens) e de consomator (totjorn que mai).

Lo liberalisme serà pas la tassa de tè d’aquelei trobadors afogats de cultura populària, que vòlon faire bolegar lei linhas, e bofar de vida sus aquela societat que mena a l’ ànsia .

Lo filme fa ce que pòu amé l’istòria dau grope. Leis archivas son pas tant nombrosas nimai interessantas. Alòr, es lo documentarista de tria que pren plaça dins aquela ora de jòias, de penas, d’estrambòrd ; e leis afogats de la chorma l’i tòban la paraula un brave moment.
 
La tecnica de Crestian Philibert es tant simpla coma eficaça : asseta sei sujèts davant un escranh negre, e lei fa charrar. Aquel arte povera dau documentari rènde facila la confidéncia, l’introspeccien, la fisança, l’ entenduda .

L’aviá dejà praticada, aquela tecnica am’un filme qu’a marcat l’esperit deis occitanistas de Provença, Le Complexe du Santon, a prepaus de l’imatge dau Provençau dins l’istòria recenta.
 
Au còntra de ce que ditz l’aficha, s’agirà pas aquí de Massilia Sound System LE film, mai bèn dau filme de Crestian Philibert sus un grope de musica emblematic, que dona la fiertat d’èstre de quauqua part pèr l’i faire quauqua ren, d’uman, de l’òrdre de la convivéncia, e dau « viure e decidar au país ». E serà sa glòri, bòrd qu’amé la pauretat de sei mejans – a pas manco agut d’ajudas de Provença Aups e Còsta d’Azur ! -  un còp de mai Crestian Philibert farà bolegar lei folas, fòra dau sistèm.
 
E aquò segur, va pèr parlar d’un grope de musica qu’eu tanben a totjorn seguit son draiòu fòra de la tutèla deis Ostaus de Discs.

Informations sur les projections du film : ici