Lo poder dau mòt sus la musica amé Luca Antignani

« Iiiin-ten-diii », lo bariton, seguit per lei vòtz de fremas fa plaça a un cort silenci, avans que lei cantaires reprenan, estirant la premièra sillaba e picant la segonda : « Sooor-gen-tiiii » alòr que lo clavecin pontua e que lo violon estira…
 
Luca Antignani, a pena quaranta ans, format a Roma e Milan, qu’ensenha l’orquestracien a Lion e la musica contemporanèa a Lausana, èra convidat per le Festivau Mars en Baroque a crear sa pèça, Comanda de Musicatreize, Il canto della tenebra, per l’ultima vesprada d’aquela bèla manifestacien que vèn de se debanar tot lo mes.
 
« Ai causit un texte de Dino Campana, per doás rasons au mens » qu’èra convidat a n’en parlar au public de la sala de Musicatreize, l’ensèms qu’a jugat, per lo premier còup, son òbra sota la direccien de Roland Hayrabedian, amé lo concors dau clavecinista Jean-Marc Aymes.
 
« Una rason semantica, perqu’ai concebut aquela pèça coma un fluvi, que s’estira despuei sei sorgents , e que se ditz justament « Sorgenti ». Puei una rason sonòra, bòrd qu’amé Campana ai trobat de paraulas que sa sonoritat veïcula ja la sinhificacien dau mot. Quand entendi « sorgenti », o « intendi », lo son suggerisse lo sens. Me sembla aquí que lo tèxte pòu èstre entendut ren que par sa musica ».
 
Dino Campana (1885-1932) èra un engèni malurós de la poesia italiana, qu’aurà passat la màger part de sa vida en espitau psiquiatric o en vagacien en Euròpa.
 
Antignani, qu’es un afogat de la musica de Carlo Gesualdo, pensa que ja lo mèstre italian dei madrigaus dau siècle XVI obeïssiá ai mumes ressòrts.
 
Justament es am’un ensèms de cants dau seisen libre de madrigaus de Gesualdo qu’aviá començat la serada.