partager
La còla de l'atalhier de cant dau Ceucle Occitan de La Seina (photo MN)
Sus lo pontin, totei vestits de roge, lei vaquí que lèvan la votz a cha pauc
.
La cançon ditz lo malur de l’espotiment dei Chantós, que laissèron sus lo cai de centenaus d’obriers. « Fa mai de vint ans, mai lei consequéncias se conoisson encara ».
Miqueu Tournan, mèstre de cant d’aquel atalhier dau Ceucle Occitan de La Seina, n'aviá ben avisat lo monde dau festivau Cantar lo País, lo 19 d’abriu passat.
Nos sucrarà pas la balòta, a Seilhans, quand entraïnarà la cançon que compausèt sus un tèxte de Gerard Tautil.
Li debana leis escaisnoms de trabalhaires desbarcats, e lo cant refusa d’oblidar que siguèron d’umans, estraçats per la vista liberala que chausiguèt de bastir lei barcas de l’autra man dau Monde.
La cançon acabada, vaquí leis aplaudiments que clantisson dins la sala polivalenta de la comuna dau país niçard.
Pus tard, abonhats ai taulas que li manjaràn ensems dos cents participants, es pas facile de s’ausir, que totei contunhan de cantar.
Es, coma aquò, en plena interpretacion de « Bèla Ciao » que Cristiana me vendrà : « Siam onze que cantam tre que podèm ensems la lenga. Es un biais, segur, d’èstre urós e de s’espacejar, mai autanben de faire ressonar la lenga ».
E Alan, de la votz greva, d’ajustar, maliciós : « bòrd que parlam pus gaire en carriera, sensa lo cant, l’occitan s’ausiriá pas pron ».
L’obrador de cant vira fòra la ciutat per far conéisser lei biais de son recanton. Amb elei, aurètz pas de santons polits, mai de fremas e d’òmes de sang e d'òssa que cantan l’empacha dei modèstes e leis espèrs d’aquelei que vòlon, sensa relambi , melhorar la vida…. en cantant.
La cançon ditz lo malur de l’espotiment dei Chantós, que laissèron sus lo cai de centenaus d’obriers. « Fa mai de vint ans, mai lei consequéncias se conoisson encara ».
Miqueu Tournan, mèstre de cant d’aquel atalhier dau Ceucle Occitan de La Seina, n'aviá ben avisat lo monde dau festivau Cantar lo País, lo 19 d’abriu passat.
Nos sucrarà pas la balòta, a Seilhans, quand entraïnarà la cançon que compausèt sus un tèxte de Gerard Tautil.
Li debana leis escaisnoms de trabalhaires desbarcats, e lo cant refusa d’oblidar que siguèron d’umans, estraçats per la vista liberala que chausiguèt de bastir lei barcas de l’autra man dau Monde.
La cançon acabada, vaquí leis aplaudiments que clantisson dins la sala polivalenta de la comuna dau país niçard.
Pus tard, abonhats ai taulas que li manjaràn ensems dos cents participants, es pas facile de s’ausir, que totei contunhan de cantar.
Es, coma aquò, en plena interpretacion de « Bèla Ciao » que Cristiana me vendrà : « Siam onze que cantam tre que podèm ensems la lenga. Es un biais, segur, d’èstre urós e de s’espacejar, mai autanben de faire ressonar la lenga ».
E Alan, de la votz greva, d’ajustar, maliciós : « bòrd que parlam pus gaire en carriera, sensa lo cant, l’occitan s’ausiriá pas pron ».
L’obrador de cant vira fòra la ciutat per far conéisser lei biais de son recanton. Amb elei, aurètz pas de santons polits, mai de fremas e d’òmes de sang e d'òssa que cantan l’empacha dei modèstes e leis espèrs d’aquelei que vòlon, sensa relambi , melhorar la vida…. en cantant.
Lo libre de la setmana : Desesperanças salutàrias, diari literari - Joan-Ives Casanòva