Darrier la camera l'adesiu que fa tot tenir a Malaterra

Pareisse qu’i seriá ancara quora lo film a sortit (la bastida deis Acaptas a Marselha Ndlr).

Entro, lo camion blanc de la regia i es ja. De barnums e de tauliers son installats dins l’òrt a l’exterior amb una cosina mobila. La classa. Fasèm coma de campatge en plen Marselha. De veituras son ja parcaias, me meto de costat. A l’ombreta.

La bastiá es degalhaia. A viscut e es abandonaia. S’ avalisse tròces per tròces. Los arbres davans, de platanas entre autres, son enòrmes. Auts, sembla que siáiem dins un bòsc. Fa una lutz magica. E l’ambient. Fa ambient entre « occitan marchés », coma lo « Grand Meaulnes » e lo Castèl de ma maire de Panhòl abandonat 70 ans après.

Virarem dins una anèxa, un cabanon de latz de la bastiá. I avèm la sala per se costumar, se mascarar, se méter a la sosta en cas de pluèia. E l’autra sala, al plan terren totjorn, per far la cosina-pèça de manjar amb una chaminèia. Pi, d’eschaliers e al primier plan, una chambra. Aquelos dos luecs nos serviràn de decòrs reals per virar. De decòrs qu’auràn ren costat. Dins lor jus! Mens de trabalha per la pro dal decòr « Ramora » (es son escais). Per far ancara mai « vièlh estil » e reconstitucion. Es « racòrd » coma se ditz en lengatge tecnic de tv. Es coma los ribans adesius negres espeses, sièrvon de tot. Per marcar una plaça per s’arrestar dins un plan, per far tenir dos panèls reflectors de lutz blancs, per isolar o escondre de fils electrics...

L’arribaia « dal balord e mut » jugat per Paco es quarqua ren. Jugam verament de nuech. Una rampa d’aiga es plaçaia denans la pòrta per far una chavana. Una lampa amb de rebats permete de far los lamps. Una capa e una tèsta fatigaia, Paco arriba. Arriba per manjar a mai. En cò dals Morgons, d’especials. Va èstre recebut.

La scèna dal past es d’antologia. Sio al taulier « en familha » e jugam un endrech de tension increïble. Dins l’ escuresina . Coma dins un tablèl ancian. Ambal fuec artificial que cracinha. Fa ben coma se fuguèsse real.

Lo paire d’Estèla, Peire Pessamessa passa nos dire bònjorn. Me dona sa darriera pèça, "La pastorala de l'an 2000" escricha en 2002. Ne’n aviam parlat per una conferéncia dins la Maison comuna de Les en val d’Aran al mes de julh passat. I presentavo la conferéncia « Per un Conselh de la Joventut d’Òc ». Simpatic d’i aver pensat.