Après la rompedura de 2020 un reviure per l’Universitat Occitana d’Estiu

“Fa de ben, après tant de temps, de poder escambiar, e escambiar en occitan !” Ausit mai que d’un còp, dins lo clastras dau centre diocesian de Nimes, o au moment de l’aperitiu, o entre doas crisis de riure sus un banc dau talhier de lenga, la fraseta resuma lo sentiment de la centena de personas que s’acampèron per l’Universitat Occitana d’Estiu que bailèjava la Marpoc entre lei 10 e 13 de julhet dins la capitala gardenca, luec de rescòntre ideau entre provençau e lengadocian.

“Ne’n siam fòrça content, poder enfin rescontrar vertadièrament lo public dins un moment qu’ entrecavauca saberuts e afogats, recerca e art, public e cercaires” resquilha Bruno Cecillon, lo fondator de Ràdio Lengadòc, que pausa lei micròs chasque an dins aquela polida organisacion.

E ai micròs, li aviá de beleis emissions, onte lo public de l’UOE èra convidat : d’ escomessas coma reconéisser lei traduccions japonesas o croatas dei cançons de Georges Brassens, Brassens a l’onor encara, bòrd que Pèire Carcassés e son grope despleguèron quasi tot lo repertòri dau Setòri lo mai conéissut, en occitan.

“Siam estat mai d’una centena au totau, ce que fa mai qu’a la darriera edicion, de 2019” nos vèn Patric Lapierre, un entre lei bailes d’aquela edicion reussida. Segur, chascun va saup, en 2020 èra un estiu escafat dau ponch de vista dei rescòntres publics, que siegan occitans o pas.

Adonc, un vertadier encoratjament. De vèire se la situacion sanitari autorisa de renosar am’una vida sociala tant normala coma aperavans.

La Marpoc aviá chausit per aqueu renosat un tèma qu’es pas de crèire coma èra populari : lo rapòrt evolutiu entre l’uman e la bèstia. Era pas simple, per Nicola Pagès, que representava la Federacion de Cassa au debat dau diluns, pressat de questions e tanben de remarcas sus lo drech a la natura per leis autrei usatgiers.

E que dire de la conferència de l’estudianta doctoranta Margot Contans, dicha sus la fauconariá e sei tractats a l’edat mejan occitan ?! Èra pas de crèire coma afogava tant de monde, en mai d’aquò ja assabentats de l’afaire ? Margot Contans trabalha sus un manescrich en occitan dau siecle XIII, que diu coma s’ocupar, sonhar, faire polit leis aucèus àrpians , alòr signes sociaus per destriar la noblesa.

E de l’autre costat dei parets, a l’ombre d’un maronier, lo monde s’acampava per un talhier de lenga d’òc, menat per Matieu Peitavin, am’un polit sens dau juec : aprendre d’un biais ludic, es sempre melhor, tròba William, American que se’s afogat per nòstra lenga e que, fau va dire, ja fasiá de progrès gigants. De saupre qu’entre lei textes supòrts d’aquelei non-cors, li aviá d’entrevistas de mestre d’escòla bilingüa, escrichs per Daidièr Mir e publicats l’an passat dins Aquò d’Aquí.

Nòstre jornau se’s vist coma peis a l’aiga a Nimes, aquesta setmana.

Ara plaça a l’autra Universitat d’Estiu, aquela de Laguépie.