De còrs amators seràn la chorma d’una operà dau Festivau d’Ais

« Lo mai dificile serà per lei coristas, joines o pas tant » que promete Simon Hasley, coordinator dei còrs d’amators ; « alòr que per l’orquèstre e son cap lo trabalh se farà sensa empachas »
 
Es an’aquò que devon s’esperar lei tres cent coristas que portaràn pèira a l’òbra que va crear Jonathan Dove au Festivau Internacionau d’Art Liric d’Ais-de-Provença.
 
E coma ne’n voliam èstre segurs, vaquí Aquò d’Aquí a la tota premiera repeticion dau còr Antequiem, que bailèja Felip Franceschi.
 
Dins la grand sala d’acuelh d’una escòla sestiana de quartier, es una trentena d’adults, acampats sus de bancs en mita-ceucle, que recebon lei particions per lo premier còp.
 
Am’una onda murmurejanta, lei vòtz semblan portar la nau que mena doge joines sacrifiats fins qu’a l’illa de Creta, onte leis espèra un mòstre dins son laberint. 

Vaquí la tòca dau compositor, nos parlar d’aquela joinessa dins un sègle ont es sagatada ; d’un biais vertadier o simbolic.

Entre lei chatas esclavas de Boko Haram en Africa e lei joines Espanhòus constrenchs de s’exilhar en America per aver l’astre d’un avenir, podrem trobar mai que d’un exemple de sacrifici uman dins aqueu començament de sègle.
 
Sabem qu’amé lo Festivau sestian, lo rapòrt de la musica a la societat es una tòca de Bernat Foccroulle, son cap despuei 2006.

Amé Zaïdé de Mozart, fa quauqueis annadas, aviá dejà vòugut lo parallèl amé l’esclavatge.
 
L’escaufament acabat, a l’escòla, Antequiem s’endraia a cantar, en francés : « Le cruel Roi Minos délire ! Et nous les vaincus »… fèm entendre nòstre planh, que s’agís de li liurar nòstreis enfants… « cruel tribut ! ».

Aquela dolor jugada se fa ausir amé de sons ponchuts, que moriràn puei, coma se devián se negar a la mar, dins la tirassiera de la nau maudicha que vira cap a Creta amé la marmalha grega. 

Antequiem, que son d’adults, coma aqueu Còr dei Vallonés o encara coma lo Còr Ibn Zaydoun e aqueu dau Talhier Liric Prévert, alestissián tre lo mes de janvier aquela operà que serà donada, per doas vespradas, lei dimècres 8 e dijòus 9 de julhet au Grand Teatre de Provença, au centre ciutat d’Ais.
 
La particularitat dei gròssas d’aquela òbra es de s’alestir au meme moment a Londras, Berlin e z-Ais per tres chormas diferentas en tres lengas diferentas.

 Jonathan Dove, lo compositor anglés de 56 ans, ‘mé son cap de còrs Simon Halsey, ditz a qu vòu l’entendre que lo mai important serà l’energia que deu s’esperlongar tota l’ora que dura l’ opèra .
 
Es aquela energia que Felip Franceschi assaja de faire bofar sus lo grope que, despuei una ora repeta : « nos enfants vont trouver la mort ».

Lo texte es pas ben galòi , segur. 

« L’escomessa segur es de faire partejar l’òbra per d’amators, mai dins una estructura fòrça solida, am’una còla dau Festivau que nos seguís » sotalinha lo cap dau còr Antequiem.

Justament una encargada dei còr dau Festivau ven de passar, e la setmana seguenta devián, lei còrs, s’ acampar amé lei creators au Conservatòri d’Ais per se coordonar.  

Es que s’agís ben d’anar de lònga de cotria.
 
Per lo Festivau, trabalhar ‘mé de coristas amators es una premiera, e s’apiela sus d’associacions qu’òbran dejà.
 
Li aurà 120 adults, cent adolescents e mai de seissanta pichons per acompanhar lei solistas Damien Bigourdan (Tesèu), Lucie Roche (sa maire), Damien Pass (Dedale) e Miloud Khétib (Minòs), sota la direccion dau cap britanic chanut Simon Rattle.
 
E Felip Franceschi se dis pusleu urós dau resultat de la premiera repeticion. «  M’a semblat evident de faire intrar Antequiem dins aqueu projèct, que son esperit li va tant pron ben ! »

Ce que se vesiá sus lei visatges, ravits, dei coristas.