A la Diada de Barcelona : « de paraulas ne’n volèm plus, d’actes òc ! »

« Vesi ara qu’amé lo nòu governament socialista ren a chanjat…La veritat es qu’ai perdut tota confiança ». Assetada a l’ancian mercat de Born, ara un musèu consacrat a la desfacha de Catalonha l’onge de setembre de 1714, Soledat acaba sa sieta de vedèu , avans que de rejonhe la manifestacien ont’un milien de Catalans rementaràn, « tossudament alçats » (« auçats amé testarditge ! ») que vòlon son independència.
 
« Madrid ara vòu que parlem. Fòrça ben, mai de paraulas ne’n avèm agut a bòudre , ara ce que volèm son d’actes » diu la retirada venguda d’un vilatjon dau Segara.
 
Camisetas d’un ròse fuschia, marcats « Fem la República catalana » tota mena de monde s’acampa avenguda Diagonal. Am’una vista aeriana e un logicial adaptat, la Guarda Urbana dirà que l’i aviá « quasi un milien de manifestaires » a Barcelona lo 11/09. D’autrei fònts parlan d'un milien e sièis cents mila personas. Sus sièis kms lo monde espandís son crit : « llibertat ».

Còntra la paret d’una beguda, Manel e Santiago, Barcelonencs entre cinquanta e sèissanta ans, charran . « L’Estat Espanhòu nos a anullat vinta-sièis leis socialas aquelei dètz ans : egalitat entre òmes e fremas, precaritat energetica, politica culturala pagada per una taxa sus l’internet, taxa sus lei bancas per pagar una politica d’emplecs…Eron de bònei lèis per lei Catalans, segur, votadas per leis elegits dau pòple, mai tanben de lèis que podián profitar a totei leis Espanhòus, perqué li podián donar l’espèr maugrat la crisi ».
 
Alòr que lo milien de manifestaires fan l’onda dei mans dobertas, per dire son pacifisme, Luz e Pilar, vengudas de Centelles, testimonian. Pilar, besicles sornas e pels blonds cortets rena qu’a degut barrar son burèu de votacien lo premier d’octòbre, « a sièis oras per evitar que la polícia raube nòstreis urnas ». Lo referendom per l’independéncia e la Republica, durament reprimit amé mila nafrats, a desvelat «  coma lo franquisme èra encara enrasigat dins la societat espanhòla…Mai s’an tant d’òdi per nosautres, perqué nos laissan pas enanar ? » - « Perqué sensa nòstreis impòsts l’Espanha es perduda ! » respondrà Luz. E li auriá pas pron d’argent per aigar la corrupcien dei politics, me dison en còr.

Nòu elegits dau pòple embarrats per son opinien, d’autreis exilhats, en premier luec l’ancian president Carles Puigdemont, lei Catalans senton pesar l’autoritarisme d’un Estat tant testard coma son lei miliens de ciutadans qu’afierman son testarditge despuei 2015 per caminar vèrs son independéncia.

Moltes gracies a Paula, Agnès i Joan, generosos amics ; sense ells aquest reportatge no l'hauriem fet.

Ce reportage bien plus complet et les entretiens qui l'ont émaillé seront publiés dans le prochain numéro d'Aquò d'Aquí, d'octobre 2018, avec pages photos en un dossier de trois à quatre pages. Vous pouvez vous abonner ici.