Elektra esto còp dins l’idèa de Patrice Chéreau

S’avètz a desirar quauqua ren a d’amics, serà de jamai viure dins l’entorn d’una Elektra. Lo personatge de Sofòcle, adaptat puei per Giraudoux e tota una tiera d’autors coma Hugo von Hofmannsthal, es bèn lo prototipe de l’isterica que pòu pas chanjar son biais de vèire, que menarà son trin fins qu’a la fin, aquí una venjança. Tant pièger per aquelei que l’aiman. Ne’n patiràn segur.
 
Segur que pivèla son public, l’opera de Richard Strauss. E sota la direccien d’Esa-Pekka Salonen, amé la messa en scèna de Patrice Chéreau, Evelyn Herlitzius (Elektra) aurà segur electrisat lo public dau Festivau sestian onte siguèt donat jusqu’au 22 de julhet.
 
La scèna clau onte se descubre la folia venjarèla d’Elektra es tot au començament, quand promete a l’esperit de son paire, Agammemnon, assassinat per sa molher Clitemnestra amé son amant Egiste : «  dançarem totei tres alentorn de ta tomba / e lei ginos levats, bombissents bèn auts / franquirai lei mòrts ».
 
Tot  es dich, li podrà que se menar un chaple. Malur a toteis aquelei que seràn mai o mens sus son camin.
 
La musica d’aquel opera pòu èstre qu’un bram. La tensien tomba jamai, e mens de doas oras puei, alòr que lo sang es escampat, l’espectator rèsta embarlugat . Mai urós. 

Fau dire que se totei lei cantaires son tras que bòns, lo baile musicau a trobat l’alquimia perfecta : la musica, fòrta dau començament a la tota fin, constrendriá senon lei cantaires a auçar sa vòtz tot parier.
 
Aquí a trobat, Salonen, lo mejan de menar lei bèleis envoladas d’un valent Orquestra de París, e de laissar puei lei cantaires far clantir son cant sens perilh per sa vòtz, mai sens enuei per lo public.
 
Segur qu’avèm encara en memòri la dança esglarianta de Jeanne-Michèle Charbonnet, a l’Opera de Marselha, que donèt lo meme obratge en febrier passat.
 
E l’interès es bèn d’aver poscut comparar, sensa cercar qunta produccien èra la melhora, dos biais de menar aquela òbra, tant diferents e pasmens tant extraordinaris.