Alhòli

Quand se virarem d’esquina per considerar ce que fuguèt 2016, podrem pas evitar d’i vèire aquelei malurós, chaplats a Niça perqué avián vòugut viure un moment de convivéncia. E podrem pas evitar nimai, de se dire qu’aqueu malastre tornarà benlèu en 2017. 

Una annada d’ànsias, qu’ajusta a la precaritat, ais intoleràncias que ganhan, ais avenidors restancats, la paur de l’autre.
 
La convivéncia, vaquí ce que fugís a l’orizont, am’una societat totjorn que mai atomisada, somessa a de novèus feodalismes comunautaris, e onte l’Estat saup plus que far vèire lei dents. La benvolença, ela, a fugit.
 
Es am’ aquela tela de fons que vos prepausam de multiplicar pasmens leis ocasions de rescòntre entre gènts diferents, d’afortir lei liames invisibles que fan lo malhum de nòstra societat provençala.
 
Tala un alhòli, nòstre societat pòu montar o s’espòutir . L’òli d’un costat, desseparada de l’uòu, de la sau e de l’alhet, en una sopa flasca que degun ne’n vòu. O lo gaubi de virar lo culhier o lo trisson , totjorn dins lo mume sens, aqueu de la fraternitat.
 
Nòstrei maires sabián que l’alhòli èra quasi jamai perdut. Podián lo ragantar am’una tartifla escrachada o un pauc de moleda . Quand amenaçava de tombar, l’auboravan. Son gaubi podiá tot relevar, una familha com’un alhòli.
 
E nòstre jornalet am’aquò ? Un pòrtavòtz en moleda pasmens pas flac ! Amé sei quauquei desenas de miliers de visitaires, son mesadier aparat de pè e d’ongla per quauquei centenas d’abonats que vènon de lo sauvar, pòrta pèire aqueu. Quand aduse en partatge la lenga dau país, contribuís a lo faire montar aqueu d’alhòli, bòrd que vòu gardar totei a taula dins aqueu país.
 
Nòstra lenga d’òc es lo ros d’uou, lo polimère que nos permete de lo faire montar, aqueu d’alhòli, dins aqueu país, d’onte que vènon l’òli e l’alhet. Es per aquò que deu passar la pòrta de l’escòla, envaïr lo platèu de television, s’afichar sus lei placas de carrieras, se faire entendre dins lei bus e lei metròs, e mai que tot se parlar pèr carrieras
 
Segur que vesèm pas ben aqueu tèma venir sus la taula au moment d’aqueleis eleccions de 2017 qu’alestisson lei estats-majors poltics. Cu, delaissant lei combats per lo poder, vòudrà acampar lo monde dins una societat de convivéncia ?
 
Nòstre desrèi èra dejà aqueu de Frederic Mistral, fa mai d’un siècle. Eu, sa responsa èra de mirar mai luenh que l’eleccion a venir, lei causas essencialas. E podiá cridar que : « Nautri, li bon Prouvençau, Voutaren per l’òli e faren l’aiòli ». Farem ce que fau per ligar ont es la division, a començar per vèire coma « bòns Provençaus » toteis aquelei que rèston dins nòstre país e qu’an vocacion a li viure de cotria .
 
Bòna annada a totei am’Aquò d’Aquí.