Una pressa libra maugrat lei tuaires de tota sòrta ?

Sièis oras petantas, me vaquí davant la Comuna sestiana, onte mon sindicat de jornalistas nos demanda de s’acampar. Li siam un milier e mai.

Aquò caufariá lo còr. Mai ieu que me senti coma anestesiat per la novèla despuei d’oras, me resvelhi tot d’un còp, e pas en causa dau freg ! Es que lo monde canta a se desgargamelar La Marselhèsa.

Es que s’avisan que cridon : « qu’un sang impuuur abreeuuuve nos sillons »?

M’èri promés de far silènci a respèct de la memòri dei dessinators qu’an fargat ma consciénçia, fa mai de trenta ans, mai s’endraia mau aquel afaire e pòdi pas m’empachar de cridar ai joines cantaires que son cara a ieu : « de qunte sang impur que volètz parlar ? volètz lo chaple d’una populacien ? cresètz qu’es lo mejan d’aparar la democracia ? » Elei m’agachan am’incredulitat .
 
Me fau traucar dins la molonada per rejonhe la pichona còla de jornalistas au centre de tot aqueu monde.

L’avètz totei vist : lei papafars escrichs au futre : « siáu Charlie », lei candeletas atubadas dins la nuech freja, puei lei gredons brandussats ‘mé lei cartas de pressa. Vos diriáu pas mai.
 
Per una rason que m’escapa, lo monde, un còp qu’a assajat de cantar, sens èstre ben seguits, lo Cant dei Partisans, a demandat d’un biais morbinós que siegon messas en bèrna lei bandieras europenca, francesa e provençala dau pontin de la Comuna. Lei pompiers vendràn lèu va faire per lo drapèu blu-blanc-roge, que leis autres finalament comptavan pas tant per lei Sestians acampats.

Prefèri d’intrar en ieu, finalament, que de sueivre aquelei gènts que pegan totei sei fantasmes au moment que vivon.

Me pensi an’aquelei dessenhaires impertinents qu’an tant fach, sensa va saupre, per ma consciéncia. Wolinski e son agach triste e tot d’un còp gai sus la societat am’aquel erotisme assumit ; Cabu e son « beauf » que disiá tant ce que deviam pas devenir ; Charb que disiá pron ben l’ipocrisia de la societat que parla de libertat per l’aclapar…
 
Siam aquí, dins lo freg de la nuech, per aparar l’expressien libra, la libertat de la pressa, que la vòu rendre muda, aqueu movament islamista.

N’i a aguts d’autres. Me pensi que li a pas de siècles qu’un ministre coma Alan Peyrefitte podiá çaganhar un productor de televisien au telefòn, qu’un cantaire coma Joan Ferrat èra enebit d’antena per rason de lèsa-D’Ormesson, qu’un autre cantaire engatjat coma Beranger l’èra devengut perqué en 1968 lo poder l’aviá licenciat de l’ORTF…

E es que fau rementar pereu l’enebicien d’Hara Kiri en 1970 per « troble de l’òrdre public » amé son títol : « Bal tragique à Colombey… ». E meme ieu, dau temps de mon servici militàri, pas tant vièlh, m’èra enebit de me marcar an’un partit o meme an’ un sindicat estudiant, se l’èri pas dejà.

Après aquela virada forra-borra marcada per l’esmoguda, me vaquí tornat davant mon ordinator. A la televisien entendi la vòtz pomposa e plena de vueges dau president de la Republica. Ditz que fau aparar la libertat de la pressa. Siáu ben consènt.
 
Pasmens, es de me demandar : dins aqueu mestier, la màger part dei professionaus son ara en precaritat, quand s’endraian dins lo mestier, e per longtemps. E quand son pron ancians e adonc mai pagats, lei vaquí escobats, e un còp de mai precàris.

Lei jornaus va son plus, libres, levats de quauqueis uns que s’enebisson justament la libertat, per acampar ajudas publicas e publicitats privadas. Una ipocrisia dei gròssas.

Mon despiech màger es que Charb e Tignous aurián poscut va dire d’un trach tot aquò, e qu’ara, aqueu dessenh, jamai lo podrai agachar.
 
L’un dei signes lei mai escabrós de tot aquel afaire, que me fa pasmens sorrire, es que lei campanas parisencas de Nòstra Dama, leis an fachas clantir per de cròca-capelan coma Cabu e Wolinski… dins aquel autre monde que li cresián pas, devon s’estraçar dau rire !

Seriosament, se vòlon vertadierament aparar la libertat de la pressa, aquelei captaus que fan susvelhar lei jornalistes, benlèu que pòdon garantir sei mejans de viure per la Lèi.

E d’organismes que totei ne’n dison tant e mai sus lo sujèt uei, benlèu que podrián se’n donar lo mejan elei tanben.

Recebiáu adès un messatge de l’Agéncia Regionala dau Libre, de monde qu’eissugan una lagrema sus nòstrei dessenhaires ara nacionaus. Li dirai volontiers d’enfin d’aceptar de pagar l’abonament ai revistas en lenga nòstra, que lei vòlon ben qu’a gràtis. Nos assegurariá mai de libertat !
 
Aqueleis afogats d’Allah, fonduts que sabon ben ce que fan, son jamai que lei tuaires violents e finaus de la libertat de la pressa. Arriban amé de kalachnikov, après que la societat ague dejà fach ce que podiá per la rendre muda, aquela pressa libra.
 
Aqueu chaple que nos fa orror, se lo volèm conjurar lònga mai, faudrà donar, an’aquela pressa forastiera dau consensus, tot lo ventalh deis otís de la libertat : dau sosten morau ai mejans d’emplegar lei Cabu e autrei Tignous que nos mancan dejà.

Lire aussi : Una Republica que mai que d’un a fantasmat per carrieras