Caminar per draiòus : coma fau 20 per faire 8 amé lo GR2013

Sus lei tèrras rojas dei camins dau relarg de Vitròlas, se rescòntron mai que mai, lei caminaires, que suson sota la casqueta. De la pòchi de mai que d’un passa un librilhon roge e jaune. D’autres fulhetan lo meme, a l’ombra d’un pin, o lei braç apielats a la balustrada d’un pònt qu’encamba la Cadiera.
 
Es lo succès de librariá de 2013, au mens dins lei Bocas dau Ròse. Aqueu GR 2013 se percorre segur, mai se legisse tanben. « Lei tres premiers mes se ne’n es  vendut dètz mila, es mai qu’un succès d’estima » reconeis Tista Lanaspèze.
 
Aqueu joine es l’editor dau topoguida, amé l’ajuda dau CG13, de la Comunautaut urbana MPM, e de la Federacion de Randonada pedèstra. Fa marchar son pròpri ostau d’edicion, Wildproject, que tracta en literatura dei relacions entre l’òme e la natura. 

Aqueu mes nos publica per exemple leis escrichs de marcha de Pau Ruat, lo felibre marselhés e editor (entr’autres de La Cuisinière Provençale, de JJ Reboul, un succès màger despuei un siècle !) que foguèt tanben un pielon deis Excursionnistes Marseillais.
 
Es eu qu’a agut l’idèa d’aquela draia de 360 qm, que fa coma un « 8 » alentorn de la Mar de Bèrra e de la cadena de l’Estèla, valent a dire mai o mens lo territòri d’aquela metropòli qu’a tant de mau per crebar l’uòu au nivèu institucionau. Mai amé de patògàs es mai aisat, fau vint jorns pas mai per la percórrer !
 
« Ai lançat l’ encaminament tre 2010, mai la vertadiera partença es arribada en novèmbre 2012, quand la Federacion Francesa de Randonada s’es endraiada dins un trabalh remirable de balisatge. Es aquò qu’a rendut cresible aqueu projèct ».

Lo camin, segur, passa per de draiòus coneissuts, amé de marcas roja e jauna pinturats de fresc. Mai saup tanben bifurcar per passar davant una fabrica de quitran, o una ciutat HLM marselhesa, que son tant cargadas d’istòria coma va seriá una còla o un riu.
 
E lo topoguida, amé sei retrachs d’actors e un molon d’explicas sus lei particularitats dau territòri, ne’n rènde còmpte, d’aqueu país monte vivon aperaquí un milion d’abitants amé son originalitat.
 
A la fin de l’obratge de 200 paginas, leis autors an agut la bòna idèa d’un lexique « provençopolitain », que dison. Cercaretz pas la coeréncia grafica, que la tobaretz pas. « Era sensa pretencion, e es mon complice Nicolas Memain, que s’es ocupat d’aquel afaira. Ailàs ! ieu, ai pas tengut la promessa facha a ma norriça de la Vauclusa, d’aprendre la lenga, fa un brave moment… »

Agachon, bancau, terrador o felibre li son a costat de « vapocraquage » e de  « alumine » sus quauquei paginas pas tant marridas qu’aquò.
 
Mai li trobaretz pas de vocabulàri dau camin de fèrre, per exemple. « Se la màger part dei comunas nos an donat lèu l’autorisacion de traversar, e am’elei lo Grand Pòrt Maritime », sotalinha Tista Lanaspèze, « Réseau Ferré de France a pas vòugut, per de rasons de responsabilitat civila ; e tot parier l’Armada. A Carpianha li avié pasmens un polit itinerari pròche dau camp de tir de l’artilhariá ! »
 
Per leis amators de frenisons, segur, leis auriá sedusits.