Au reveire Marcèu Meaufront

Coma mai d’un occitanista, Marcèu Meaufront èra naissut Parisenc, lo 21 de setembre 1921, a Montmartre, onte restèt fins qu’en 1928, quand sa maire decidiguèt de s’entornar a Canas, d’onte èra. Mèstre d’escòla (après la Liberacion, bòrd que refusava de prestar serment au Maréchal Pétain) restèt tota sa vida dins aqueu recanton, levat de viatges que n’èra afogat .

Afogat de plen de causas en veritat : d’orquèstra de carrièra, que n’en formarà una, de monedas ancianas, dei pinturas de son grand, l’artista Loís German….e de la lenga occitana.
 
Entendiá sei grands la parlar, puei l’oblidèt…avans que d’entendre encara l’occitan dins un estagi dromenc de l’Ecole Emancipée, ais annadas 1960. Entornat au sieu, lo vaquí bailejant de cors de la lenga qu’es en trin de tornar aprendre…E fonda l’associacion l’Escomessa, a Canas. Belèu que quàuqueis-uns se rementaran d’eu sus lo pontin , en 1989, que juega ‘Lei caiers de dolènças de Canas’ en francés e occitan.

Serà tambèn professor de provençau en licèus, encara a Canas.
 
De cotria amé d’amics Europeus, fonda pereu la Federacion d’Ostaus de País, que lo faran conéisser a mai que d’un. S’agissiá de centres culturaus de proximitat per faire viure lei lengas minorisadas.
 
Èra enfin un poèta, que nos laissa quàuqueis òbras, coma aquela : « Sus la sableta / Dins un pantais doç / de solèu vestits / d’amor espelits / dos còrs ondéjon. / Doás barcas alangoridas / Se breçòlon ».
 
Una ceremonia se debanerà en son onor, a l’Atanea de Canas, dimarts 20 de decembre a tres oras e mièja de l’après-dinnar.

Rédigé avec les suggestions lexicales de Reinat Toscano