Un Còr de la Plana maliciós au Festivau d’Ais

Lo Còr de la Plana a fach clantir sei cants religiós dins lo …còr de la glèisa cisterciana de Silvacana, a La Ròca d’Anteron,  dins l’encastre dau Festivau d’Ais. Aqueu s’organisa un preludi en junh, avans que de laissar plaça a seis operàs.
 
Davant un public nombrós lei cinq cantaires an debanat un repertòri, segur de glèisa, en occitan marselhés. Mai coma s’agís de Manu Théron, de Benjamin Novarino, de Sebastian Spessa, de Danis Sampieri e de Rodin Kaufman, podiam pas esperar una liturgia canonica.
 
Es ben la cultura populària qu’atriva aquela còla, e sei cants son aquelei de gents que s’amassavan, a Marselha, Albi o Napòls, tant per bastir de barricadas coma per pregar Jèsu o Margarida.
 
Adonc, quand cantan aquela santa, patrona dei fremas embarrassadas, es dins un tradicionau que se demandam s’a recebut l’imprimatur catolic, e que ditz : « Siáu l’esposa de Jèsu Crist / que sus la crotz an fach morir / A Jèsu Crist ai fach promessa / que seriáu totjorn sa mestressa ».

E après mai que d’un tradicionau, passien o nadal, que Manu Théron ne’n a en generau recreat la musica, vaquí qu’arriba vertadierament un cant de comunards. Libertat, lo devem a un J. Clozel, que l’aviá publicat dins lo jornau La Sartan en 1892. En veritat, èra lo pseudonime dau critique d’art Joaquin Gasquet, que siguèt felibre.
 
Sota lei cròtas en augivas, s’es adonc entendut, a prepaus de la Libertat (lo títol de la cançon de Clozel) : « Dei mòrts de fam siás la mestressa / d’aquelei qu’an ges de camiá / lei sensa pan lei sensa liech / lei gús que van sensa soliers / an tei carèças ».
 
D’ausir lo picar dei mans dau public, podèm dire qu’agradava fòrça, aquel alhòli ben montat. Tot parier dei tres rampèus , que lo Còr de la Plana n’a poscut se’n sortir, propriament, qu’en acompanhant lei gents fin qu’a la sortida, li cantant l’aubada !