Quarantasièis tròç d'acantonament en Ongria 'mé Miquèu Montanaro

Dins lo sorn d'una pèça esclairada a la candela, o dins un prat a l'èrba sota lo ventolet, Miquèu Montanaro compausa, de còps la flaüta se fai ausir quaranta segondas, de còps doas a tres minutas, amé lo vent, o lo cracament de l'esclapa dins la cheminèia, lei japadissas d’un chin o encara amé lo bram de la marmalha.
 
Imatges de bordilhas o flors dins un vergiers acompanhan lei sons...un ambient se crea, e vos arribarà meme de vèire lo musician córrer sus lei dralhas ongrèsas onte passa l’acantonament.
 
“N’en siáu ara a la quarantasieisenca, mai sembla que lo monde de nòstre país leis agacha pas fòrça, non ?” Dins sa sosta de Petöfiszállás, au sud dau país, Miquèu Montanaro s’es pas ben socitat de saupre se son òbra en gestacion seriá un succès public...Pasmens deuriá, que l’inventivitat fonsa d’aquelei pichons filmes amerita l’agach e que se duerbe l’aurilha.
 
Lo barrutlaire dei fifres a travèrs lo monde èra dins la familha de sa frema, en Ongria, e deuiá tornar en França per lo 15 de març, que li faliá èstre a Miramas per un recitau lendeman. “Anulat, segurament, qu’èriam a pas grand causa de la decision de confinar...Puei me siáu demandat se me faliá tornar, mai de saupre coma seriá incredible de traversar l’Italia dau Nòrd en plen malastre, ben li ai renonciat”.

Òme d’una artista Ongresa despuei de tèmps, a un ostau pròche d'un pargue naturau. E totei dos decidiguèron d’i restar lo tèmps que s’apasime la situacion. “Sens’ordinator mai amé meis instruments, ai començat de concebre de musicas, en veritat de causas qu’aviáu en tèsta, sus mon cartabèu virtuau, mai qu’aviáu jamai lo tèmps d’aliscar... A fòrça de bolegar...”
 
Es que Miquèu Montanaro es un barrutlaire dins l’arma : America dau Sud, Africa, autras partidas dau monde, l’i es de lònga e despuei ben trenta ans. E per un còp lo vaquí tancat dins lo sòu coma un aubre que s’imaginava ren que de racinas culturalas.
 
“Aquí vivèm una situacion especiala : ges de policiers dins lei carrieras, lo confinament nos l’impausan pas, es pas mai que conselhat de pas s’acampar, e lei famòs “gestes barriera”. Pasmens vivon pas un chaple lo monde dau país. E a part lei messatges de chasque ora a la radiò, sembla pas afectada la libertat dau movament.

Pasmens l’Ongria d’Orban resta aquel univèrs d’autoritarisme que, ailàs, ganha en Euròpa tota. “Fa pauc de tèmps nos a fargat una Lèi per enebir ai transexuaus de chanjar son identitat sexuala sus lei papiers d’identitat. Un biais de lei nedar e de lei sinhalar a chasque autoritat sempre… Un biais de lei butar, fin finala, fòra dau país” sotalinha l’artista.
 
 
Segur dins lei bòscs onte cabròus e lèbres li passan sota lo nas chasque jorn, Montanaro, ‘mé son telefonet e son acordeon, un pauc de papier musica, a l’essenciau per crear, mai tanben per mòstrar.
 
Ailàs, dei 46 vidèòs, o dei recitaus que prepausa dins lo jardin chasque setmana, de que dire ? “Ai mai o mens 800 spectators, per aquelei momentons, mai leis occitanistas que pòdi conéisser, ne’n vesi puei que dos o tres... Son leis Ongarès que me demandan qu’es aquò aquela lenga que conéisson pas !"
 
Perque s’es fa una brava escomessa, Miquèu Montanaro : crear chasque jorn e lo montar un pichon filme per partejar son art dau trobar, amé de comentaris mai que d'un còp en lenga nòstra.
 
Basta per ne’n èstre, d’anar sus son facebook.
 
E lèu de nos legir encara un còp, mai aqueu de còp en francès, per ne’n saupre mai sus son avenir pròche.