La cantairitz dau grope Trelutz s’es acampada ambe d’amics dau Ceucle Occitan de la Seina per evocar la Lèi parlementària que votèron lei deputats quauquei jorns aperavans.
« Segur, mai fau dire qu’aquò serà pas grand causa se desvolopèsse pas l’ensenhament de nòstra lenga, ara que passa plus per la transmission familiala » qu’ajusta Esteve Berrus, un autre cepon dau Ceucle seinenc.
Dau temps que l’aiga trombèja au defòra dau Restau rotier en aqueu començametn de fébrier, lo cafè afavorisa la paraula conviviala d’aquelei afogats, Patricia repren : « òc, e mai que lo Parlament ne’n debate , aquò pòt conscientisar mai que d’un ; que de parlar la lenga de son país es una forma de libertat ».
"Encara d'etapas de ganhar"
De son costat Joan Jaque Murat i vòu veire d'ara en davans un espèr, que d’escòlas consentiràn a d’animacions escolàrias se quadre legau i a. Pantaia pas ni mai : « la Carta es un començament, en veritat lei directors d’establiments escolàris esperaràn lei decrets e lei circulàrias d'una reglamentacion novèla, çò qu'es encara una etapa de ganhar! …»
Es ben aquò finalament que sentan, aquelei partejaires de cultura nòstra, la necessitat de veire la lenga occitana totjorn que mai ensenhada.
E per aquò faire pas pron de la Carta, faudrá encara una lèi quadre. Mai a La Seina « La demanda locala es coma trobar de professors d’occitan. Fau faire legir au monde lo preambule de la lèi de modificacion constitucionala. Li durbirà la vista » qu’ajusta Patric Bobbio, un autre sòci.
Ensenhar, sariá lo mejan de « partejar la lenga », un leitmotiv per Esteve Berrus, que se reconéis pas dins lo biais de considerar l’occitan coma un « patrimòni ».
Per eu, « un patrimòni es bòn per lo musèu, e una lenga, ela, es facha per escambiar ».
d'Apondons limitatius que contradison leis objectius de la Carta
Una paraula que fa assentir totei. Fau pasmens rementar que la prepausicion d'una lèi que permetrà a la França de ratifiar la Carta Europenca dei Lengas Minoritàrias, s'acompanha de dos apondons que limitan lei possibilitats d'emplegar la lenga dins la vida publica.
Ben talament que mai que d’un i veson una contradicion d'ambe lei quite objectius de la Carta.
« Es necite de far saupre dins lei carrieras que l’occitan, o se volètz lo provençau, es ben une lenga… que mai que d’un pensa ara qu’es un patoès… o una marca », dirà Esteve.
"Sensa reconeissença oficiala e garentidas legalas coma volètz que cambie ?"