Adonc vaquí l’ora dei resultats. E de se dire : « tot aquò per aquò !? ».
La qualité de la démocratie catalane devrait interroger tous les Européens
Li a encara tres mes, lo Parlament Catalan aviá una majoritat de deputats republicans, e après l’escrutinh dau 21 de decembre, l’a sempre. Era de 47,5% dei votz, e l’es encara.
L’anti-republicanisme èra d’aperaquí 40% e l’es encara, mai am’una redistribucien : a drecha, lo Partit Popular de Xavier Albiol a fondut, e sei votz son anadas engraissar la formacion d’ultra-drecha Ciutadans.
Lo PSC, lei socialistas catalans, an segur jogat sa particien, e an poscut ganhar un pichon sèti, pas mai. Son pas lei favorits d’aquelei que vòlon d’una Catalonha sempre espanhòla.
E leis alternatius, amics de Monsur Mélanchon en França, Podem, que se disián per l’eleccien "Catalonha en Comú" acampan encara mens de sètis qu’aperavans.
La soleta vertadiera noveutat, es que la participacien a la votacien, a passat de 75 a quasi 83% dei electors. Es aquí la vertadiera noveutat, lo fach que marca aquela eleccien que lei Republicans ne’n volián pas, e qu’an ganhat. Lo monde en Catalonha se preocupa deis elecciens coma degun en Euròpa.
Es aquò que nos fau vèire. Lo monde en Catalonha, la democracia sabon ce qu’es. Un Macron elegit finalament amé 23% e un Rajoy amé 24% (am’una partida en frauda), o una Merkel amé 30% en Euròpa, veson benlèu pas d’un agach seren aqueu ponch sus la carta, onte se tracta de considerar que la democracia es LO sistèma.
Vaquí un país onte la mitat de la populacien saup s’entendre sus un projèct de societat, despuei l’extrèma gaucha fins qu’au centre-drech. Es benlèu aquò que deuriá esclairar nòstrei formaciens politicas, e faire tremolar leis oligarchias que vòlon menar lo ciutadan per lo nas.
Es benlèu per aquò que lei governaments dei democracias d’Euròpa afectan de crèire que ce que se debana de l’autre costat dei Pireneus, es afaire de l’Estat espanhòu. Daumatge se, ailà, es un eiretier dau Franquisme que fa l’empèri, amé, es verai, la complicitat dau Partit Socialista.
Es benlèu per aquò, franc de la fraternitat qu’acampa despuei de temps Provençaus e Catalans, que nosautres deuriam se preocupar seriosament de ce que se debana entre Tarragòna e Vielha : es aquí que lo monde democrata dau siècle XXI en Euròpa dona son vertadier sens au concèpt de democracia.
Que siegue druda, e nos esclaire coma un fare, dins la nuech de la crisi politica de tot un continent.
L’anti-republicanisme èra d’aperaquí 40% e l’es encara, mai am’una redistribucien : a drecha, lo Partit Popular de Xavier Albiol a fondut, e sei votz son anadas engraissar la formacion d’ultra-drecha Ciutadans.
Lo PSC, lei socialistas catalans, an segur jogat sa particien, e an poscut ganhar un pichon sèti, pas mai. Son pas lei favorits d’aquelei que vòlon d’una Catalonha sempre espanhòla.
E leis alternatius, amics de Monsur Mélanchon en França, Podem, que se disián per l’eleccien "Catalonha en Comú" acampan encara mens de sètis qu’aperavans.
La soleta vertadiera noveutat, es que la participacien a la votacien, a passat de 75 a quasi 83% dei electors. Es aquí la vertadiera noveutat, lo fach que marca aquela eleccien que lei Republicans ne’n volián pas, e qu’an ganhat. Lo monde en Catalonha se preocupa deis elecciens coma degun en Euròpa.
Es aquò que nos fau vèire. Lo monde en Catalonha, la democracia sabon ce qu’es. Un Macron elegit finalament amé 23% e un Rajoy amé 24% (am’una partida en frauda), o una Merkel amé 30% en Euròpa, veson benlèu pas d’un agach seren aqueu ponch sus la carta, onte se tracta de considerar que la democracia es LO sistèma.
Vaquí un país onte la mitat de la populacien saup s’entendre sus un projèct de societat, despuei l’extrèma gaucha fins qu’au centre-drech. Es benlèu aquò que deuriá esclairar nòstrei formaciens politicas, e faire tremolar leis oligarchias que vòlon menar lo ciutadan per lo nas.
Es benlèu per aquò que lei governaments dei democracias d’Euròpa afectan de crèire que ce que se debana de l’autre costat dei Pireneus, es afaire de l’Estat espanhòu. Daumatge se, ailà, es un eiretier dau Franquisme que fa l’empèri, amé, es verai, la complicitat dau Partit Socialista.
Es benlèu per aquò, franc de la fraternitat qu’acampa despuei de temps Provençaus e Catalans, que nosautres deuriam se preocupar seriosament de ce que se debana entre Tarragòna e Vielha : es aquí que lo monde democrata dau siècle XXI en Euròpa dona son vertadier sens au concèpt de democracia.
Que siegue druda, e nos esclaire coma un fare, dins la nuech de la crisi politica de tot un continent.