L’ongena jornada de mobilizacion còntra la Lèi sus lei retiradas, lo dijòus 6 d'abriu, a acampat entre sièis cent mila e dos milions de manifestants dins una cinquantena de vilas francesas. Una particularitat d’aqueu movament es que, d’un latz lo monde manifesta mai dins de regions determinadas, e d’un autre latz que la mobilizacion es fòrta dins de vilas mejanas. A vèire lei cortegis onte mai que mai de retirats venon sostenir lei trabalhaires, se pòu comprendre que la proximitat juega per lo nivèu chifrat d’aqueleis acamps contestaires.
Amb aquò se’s vist que lei regions Bretanha, Occitanie e lo Vau de Lere son aquelei onte s’acampan lo mai de manifestants. Fau vèire que dins lei Pireneus Atlantics per exemple, li a agut fins qu’a 2,04 % de la populacion dins la carrièra segons un comptatge fach durant tot lo mes de març. A contrariò a Niça « solament » 0,5 % de la populacion deis Aups Maritimas avian manifestat dins la mema pontannada… ce que fa pasmens ja cinc mil cinc cents personas, es a dire una manif ja onorabla.
Totjorn que mens... e pasmens totjorn mobilizats
Lei medias importants (es a dire que siegue son publics, siegue apertenon a de gropes capitalistics) dison a chasque jornada que lo monde manifestant son totjorn que mens. Pasmens, sus lo terrenc, nòstrei legeires que nos parlan despuei Foish, Nime o Tolon nos dison lo contrari. Es una marca d’aqueu movament d’amplor jamai vista despuei 1995 que provoca una batèsta mediatica.
E tanben una tension monumentala entre policia e manifestants, policia e chormas radicalas, e tanben entre chormas radicalas e manifestants, coma a Foish per l’ongena jornada, onte una còla jugava la provocacion am’una deputada PS e son entorn. Tot bèu just elegida còntra una candidate LFI, la PS Martine Froger siguèt estat escarnida per una part dei manifestants, li demandant de quitar lo passa carrièra, apielant sa demanda de crits.
Crisi democratica
Après onge jornadas de manifestacion e una opinion publica encara defavorabla a la Lèi, la premiera ministra a demandat que siegue pas « umiliat » lo monde sindicau, per sa desfacha. E semblava pas d’umor ! De son costat, e despuei la China, lo president Macron a negat que lo país patesca una crisi democratica, coma l’aviá dich lo pòrta votz de l’intersindicala Laurent Berger. Emmanuel Macron demora drech dins son biais de pensar que siguèt elegit amb un programa e que, barlinga-barlanga, l’aplicarà.
La crisi democratica, segons lei sindicats, es naissuda dau biais d’adoptar la Lèi, sensa vòt dau Parlament, mai amb una dispausicion particulara de la Constitucion, l’article 49.3
Justament, lo Consèu Constitucionau deu dire son avejaire lo 14 d’abriu. De vèire ce que ne’n sortirà. Esperant aquò l’intersindicala a ja cridat an’una dogena jornada, lo 13.