Au collègi : “Siam coma en plena guerra”

Dimarç èra jornada de cauma dins l’ensenhament public, en rason de l’impossibilitat de respectar lei protocòles sanitaris de l’Estat. “La seguretat sanitari es en veritat oblidada per lo ministèri dins aquel afaire” estima Joan, professor de francès e occitan a Pèiralata, dins una ciutat escolari que compren tot d’un collègi, licèu e ensenhament professionau. “Avèm prepausat un protocòle alternatiu, mai lo principau pòu pas nos dire que òc am’aqueu sistèma tant ierarquisat en França, fau que l’Acadèmia consentis”.

Ailàs, l’inspector mandat per l’Acadèmia farà totei lei repròches possibles ais ensenhaires qu’avian discutit l’alternativa durant son dimenja.

Lo problèma evocat per leis ensenhaires es ben l’impossibilitat de respectar un protocòle sanitari, quand es confrontat a la realitat. “Lei corredors son estrechs, adonc lei sens de circulacien empachan pas lei collegians de se crosar, e lei professors de sciencia pòdon pas aculhir leis escolans dins de salas agençadas per aquò”, bòrd que lo protocòle es de gardar una classa dins la meme sala tota la jornada, nos vèn Joan.

E pasmens vòu pas laissar lo monde tornar a l’ostau per de cors virtuaus. “Avèm vist coma èra una cagada amé lo premier confinament ! L’i a agut totplen de monde que desaparrèron”.

Laissam Pèiralata per Marselha, centre ciutat, onte Sarà, professora d’occitan en collègi, rena tanben : “l’idèa de laissar lo monde dins la meme sala, vist de luenh es bòna, mai quora l’i siam, pas tant ! Coma faire amé leis opciens ? D’una classa, de monde se’n separa per un cors d’arabi, d’occitan o de latin, et li a de monde qu’erra sensa relambi”.

La fauta genetica, per la professora, es pas tant lo protocòle, que l’endigènci de l’ensenhament public. “Fau vèire que nòstre collègi, previst per aculhir 350 escolans, ne’n a ara mai de 400, e dins lo meme temps, lei susvelhants son passats de uech a cinc. Son desbordats, pòdon pas acanalar lo monde. En mai d’aquò, l’ànsia, la nervositat son a totei lei nivèus, e vesem mai que d’un còp de collègians se bagarrar, que fau aseparar…”

A Marsella Sarà pensa que fau acceptar lo risc epidemic mai aumentar seriosament lei mejans umans per gestionar mielhs. A Pèirelata Joan eu pensa que fau gestionar diferentament : “tres jorns de presenciau per meitat classa puei dos jorns en distanciau, e la setmana següenta lo meme grope fariá dos e tres jorns”. A Marselha, Sarà vòudriá avans tot vèire mai de fremas d’ostaus e de pions per faire la setmana pas tant ariscada.

Totei se son retrobats dimarç per la cauma, mai a Pèirelata, ne’n èra pas lo premier jorn : “ce qu’a fa plaser pasmens es de vèire lei parents lançar una jornada “collègi mòrt” ben reussida, e lo sosten, l’avèm apreciat. Am’elei se siam vists vertadièrament coma “comunautaut educativa”.

A Marselha, Sarà a agut la marrida sospresa de vèire arribar lei paracasudaires, equipats coma per la guerra ! “Se siam acampats davant lo collègi, e coma la Prefectura èra pas avisada, nos a mandat de militaris en virtu de dispositius anti-terrotistas”.

E d’ajustar : “de tot biais amb aquel afaire, me sembla d’èstre en plena guerra chasque jorn !”