Agusa ton cant

Siáu abituaa de viatjar, rotlar, menar. Mai d’un viatgi la setmana fau la rota de Gap a Marselha. Per vos dire que la coneisso pron. Me fai dròle de plus menar mon autò, de plus me manjar de kilometres, de plus perdre tan de temps en viatgi. Es estranh de regretar çò que, en temps normau, vos pesa. Es ben aquò, lo temps es pas ben normau.

Me manca Sisteron, son rochàs per clusa, que li fai tan fred coma a Gap de matin amb un pauc de nebla o de vapor que monta de l’aiga. Aquesta valeia de Durença, que regardo lo matin, quand passo lo pònt de l’autòrota, ses isclas, plus bàs, amb les piboras que verdean, Ganagòbi en cima, lo Manòsca des platèus, lo chantier d’Iter de nuech amb totei sei lumes…

Tot lo monde, e la tele e la radio, vos parlan des aucèus que chantan ; des passerons, des petits coma disem a Lens - lo país d’onte sòrto, dins lei Baronias. Quand siam de la campanha, coma ieu, se pensam un pauc, qu’an jamai ren vist. E es ben aquò. Lo monde sabon plus ni veire ni escotar. Encar mens s’arrestar per escotar e veire. Un passeron en vila, o un pijon, una colomba, totes son la libertat viva. E la nòstra de libertat es coma en gabinhòla. De ma fenestra veio un pit(r)e-rós ( un rigau per les provençaus, un pitron coma lo jornau dau tan regretat Han Schook de Diá) que ven manjar lei brisas de pan que jito davans. Veio mai de charboniers, de jaliers, d’aiaças, de còps de bòbas (de pupudas coma dison en Ardecha). Negre, blu, blanc, orangi, lo son.

Agusa ton cant

« Agusa ton cant pichòt saralhier » disiá la chanson de J-M.Carlòtti. Aqueste matin, l’ai pas vist, l’ai entendut. Pan-pan-pan, fai son bec sus un fraisse. Es un pic, mai un pigralier lo vert, n’es un rotgi. Una bèutat.

Vos devetz sovenir dau « Woody woodpecker » de nòstra enfança, la mieuna prumiera, lo dessenh animat. Es eu ! Regardo sus internet una fotò d’aqueste pigralier « épeiche » que lo dison en francés. Aquèu que tròbo es estat fotografiat en Finlandia. Pas de confinament per les passerons.
«  Ai en ment un passeron… »